Bonan Kristnakon !
Kristnaskfesto-originoj
Kristnaskofesto, kiel ordinare oni opinias, ne komenciĝis post la naskiĝo de Kristo. Ĝia origino perdiĝas iame en la pasintaj tempoj kaj kondukas nin al tre antikvaj solenaĵoj, kiuj kunligiĝas kun la vintra solstico, okazanta la 21-an / 22an de decembro. Estas ĉi tiu la fazo en kiu tagoj ekplilongiĝas kaj la Suno “renaskiĝas”, kaj restas ĉiam pli longe luma en la ĉielo.
La romianoj festis por honori Saturnon, dion de agrikulturo kaj por peti abundan rikolton.
Jam tiutempe ekzistis kelkaj karakterizoj de ĉi-solenaĵo, kiuj pluvivas ankaŭ hodiaŭ: fakte, dum la saturnalioj, oni elĉerpemis vintrajn stokojn (la “renaskiĝinta” Suno, kvankam ne ankoraŭ plene brila, estas ĉiukaze signalo de printempa alproksimiĝo, alportanta novajn fruktojn kaj nutraĵojn), kaj geamikoj kaj familianoj interŝanĝis riĉajn donacojn.
Samaj esprimoj de ĝojo kaj gajeco estis komunaj al la tuta Mediteranea baseno: en Egiptujo, ekzemple, oni festis la naskiĝon de la suna dio Horus, filo de Oziriso; en Grekujo oni festis tiun de Dionizo. En la skandinavaj landoj, la 25-a tago de decembro memorigas la venon en la mondon de Frey, filo de Odino kaj de Friga.
Poste sekvis Kristanismo, kaj la Kristnaska solenaĵo estis unue la 25-an de aprilo, poste la 24-an de junio kaj fine la 6-an de januaro.
Sed la unuaj Ekleziaj patroj baldaŭ malkvietiĝis, pro la fakto ke antikvaj paganaj festoj daŭre pluvivas kaj plutenas sian tutan allogon inter la popolanoj.
Pro tio ili elektis kristanigi tiojn kaj, en la 336-a jaro, ili transigis la daton de Kristnasko al 25-a de decembro, tiel ke la antikva honorado al pagana dio transŝanĝis al vera Dio.
La alprenita “taktiko” montriĝis saĝa, kvankam dum la unuaj tempoj malfaciloj ne mankis. Fakte, tre ofte Sankta Aŭgusteno ripetis al kristanaj fratuloj: “Memorigu al vi ke ni festas ĉi tiun tagon ne por la Sunnasko, sed por honori Tiun, Kiu kreis ĝin.”
(el la itala tradukis la blogisto)
_____________________________
Vintra solstico / Solstizio d’inverno
_____________________________
Le origini della festa di Natale
Natale, come comunemente si crede, non è cominciato con la nascita di Cristo. Le sue origini si perdono molto più lontano nel tempo e ci conducono alle antichissime celebrazioni legate al solstizio d’inverno, che cade il 21-22 dicembre. E’ questo il momento in cui le giornate cominciano ad allungarsi e il Sole “rinasce” per mantenersi sempre più a lungo in cielo.
I romani celebravano la festa per onorare Saturno, dio dell’agricoltura e per chiedergli un buon raccolto.
Già allora erano vive alcune caratteristiche della festività che si sono mantenute fino ad oggi: durante i Saturnali, infatti, si dava volentieri fondo alle scorte invernali (il Sole “rinato”, anche se ancora lontano dal raggiungere il suo splendore, era pur sempre il segno di un approssimarsi della primavera, portatrice di nuovi frutti e nuovi cibi), ed amici e parenti si scambiavano ricchi doni.
Le stesse manifestazioni di gioia e di allegria erano comuni a tutto il bacino del Mediterraneo: in Egitto, ad esempio, si celebrava la nascita del dio solare Horus, figlio di Osiride; in Grecia si festeggiava quella di Dioniso. Nei paesi scandinavi, il 25 dicembre ricordava la venuta al mondo di Frey, figlio di Odino e di Frigga.
Venne poi il Cristianesimo e la commemorazione del Natale cadde prima il 25 aprile, poi il 24 giugno e ancora il 6 gennaio.
Ma i primi padri della Chiesa furono presto turbati dal fatto che le antiche feste pagane continuavano a sopravvivere e mantenevano tutto il loro fascino tra il popolo.
Per questo decisero di renderle cristiane e, nel 336, spostarono la data della nascita di Cristo al 25 dicembre, in modo che l’antico onore reso al dio pagano passasse al nuovo vero Dio.
La “tattica” adottata si rivelò saggia, anche se non mancarono nei primi tempi difficoltà. Spesso, infatti, S. Agostino ripetè ai fratelli cristiani: “Ricordatevi che festeggiamo questo giorno, non per la nascita del Sole, ma per onorare Colui che lo ha creato.”
lingvo-vojo 